Winnaar van 2 Oscars, die voor beste acteur en beste scenario in 2017!
Manchester by the Sea begint als traditioneel rouwdrama, maar scheurt alle bijbehorende verwachtingen aan stukken. Regisseur Lonergan bespaart niet op de somberte, maar zelden viel er zo veel te lachen in een dit prachtige drama.
Een telefoontje zet het drama van de Amerikaanse scenarist en regisseur Kenneth Lonergan in beweging: het is mis met Lee’s oudere broer, een hartkwaal. Eenmaal in het ziekenhuis, als de arts het overlijden meldt, neemt Lee dat nieuws in ontvangst als een weerbericht: o ja, oké. Verrassing: broer Joe (Kyle Chandler) heeft laten vastleggen dat Lee de voogd moet worden van zijn tienerzoon. En Lee is daar zoveel is duidelijk niet de meest geschikte persoon voor. Hij wil ook helemaal niet terug naar dat kustplaatsje Manchester uit de filmtitel, waar hij en zijn broer vandaan komen en zijn (kwalijke?) reputatie resteert: is dat dé Lee? Zo begint cineast Lonergan zijn derde speelfilm Manchester by the Sea, met wat kenmerken van een traditioneel Amerikaans rouwdrama. In zo’n film zou die plotse zorgplicht ertoe leiden dat Lee uit zijn schulp kruipt, en misschien gloort er dan ook nog nieuwe liefde, in de vorm van een schooljuf of zo. Maar Manchester by the Sea scheurt zulke verwachtingen uiteen door het gewicht van de film minstens zoveel in het verleden te leggen. In precies dezelfde kraakheldere stijl gefilmde flashbacks hele scènes sluiten optisch naadloos aan bij het nu. Ze kantelen de film; de kijker komt almaar meer te weten over het formaat schaduw en schuld dat over deze levens hangt.
geregisseerd door Kenneth Lonergan; met Casey Affleck, Michelle Williams en Lucas Hedges
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=T1OAdv4DiSY[/youtube]
